درباره من
یه وبلاگ نویس قدیمی که به نوشتن معتاده!
.................................................
دقت کنید برای فرستادن کامنت خصوصی قسمت تماس با من رو انتخاب کنید.
ادامه...
Happy End!
روی یک مسئله ای که خیلی حساسیت دارم و زیاد هم خوب نیست این اهمیت بیش از حد، اینه که وقتی آقای همسر داره از خونه میزنه بیرون، با لبخند و روی خوش بدرقه بشه و أیضا ایشون هم پاسخگو باشند و کلا گل و بلبل و پروانه ای از هم خدافظی کنیم!
الان که دارم فکر میکنم میبینم فقط هم ایشون نیستند، که هر وقت با دوستی عزیز هم قراری داشته باشم و یا به خونه مامانی اینا و فک و فامیل گرامی و خلاصه هر شخص محترم در زندگیم بروم باید خدافظی خوب و خوشی داشته باشم!
... باز بهتر که به مسئله نگاه میکنم، میبینم فقط هم مسئله به دم در و بدرقه و لوکیشن مکانی خدافظی ختم نمیشه و این مسئله تو لحظات آخر و خداحافظی در گفتگوی تلفنی هم خیلی برام مهمه!
+ خب حالا تصور کنید وقتی رو که این اتفاق نیفته و آقای همسر با دلخوری بزنه بیرون و من بمونم و یک عالمه افسوس از اینکه می شد اینطور نشه!
++فکر میکنم من از اون دست آدم هایی باشم که کارگردان های فیلم فارسی و هندی عاشقم باشن :دی البته که من علاقه ای بهشون ندارم! :-B
کلمه ها و ترکیب های تازه!
واقعیت اش اینه که همون وقت هایی که با خودت یک قرار سفت و سخت میزاری،
چند دقیقه بعدش برای خاکمال کردنش اقدام میکنی!!
+اصولا آدم ها ذاتا، با هر گونه منعی سر جنگ دارند... حالا اگر این منع هم از طرف خودشون باشه، میشه خوددرگیری!
عی بابا...
بعد من واقعا نمی دونم چجوری و با چه فرمولی ِ که میشه اینهمه روز ننوشت و نیومد و حرف نزد!؟؟
+ نوشتن یا به عبارتی بهتر، تایپ کردن هم از اون نعمت هایی است که توفیق میخواد خواهر من! توفیق!
و من الله التوفیق!
خارج از برنامه!
تیر تو روح خالق فوتبال و جام جهانیش بکنن الهی!
+چرا من قبل ازدواج به این مسئله دقت نکرده بودم آخه؟؟؟
++آغاز مصائب پرنیا و یک مااااه جام جهانی...
+++خدایا صبر جزیل!
++++تا یک ماه باید با هوو سر کنم :-((( :دی
+++++به علت پاره ای اشکالات فردا کامنت ها رو هم تایید میکنم...ببخشید!
قرار شبانه!
قرار بود این چند روز را در جوار مامانی و بابایی باشیم...
قرار بود این چند را به شهر مامانی اینا رفته و رفع دلتنگی کنیم...
قرار بود این چند روزی که یک غذای درست و درمان در خانه مان پیدا نمی شد را با چلو خورشت های مامانی جبران کنیم...
قرار بود به آن دیار برویم و خانواده ببینیم و عمه ای و ...
قرار بود برویم و من خستگی این یک هفته مریض داری و نازکشی و بچه داری را دربیاورم و کمی ناز بکنم و نوازش و آغوش مادری ببینم...
قرار بود برویم و آبی زیر پوستم بدود...
قرار بود..
قرار بود...
خیلی قرار ها میگذاریم و نمی شود... این هم نشد!
من ماندم و لحظاتی در ابتدا بغض آلود و غمگین...
...
اما امروز بار دیگر فهمیدم هیچ کار خدا بی حکمت نیست... قسمت من شاید امشب و در این شب بزرگ، همینجا بود... تهران و در کنار رفقایی از جنس دانشگاه و هنر و اهل دل و با صفا...
شاید بشود تا صبح بیدار باشیم و دست به دعا ببریم...و فقط این یک شب را برای "او" دعا کنیم...
خدا کند که بشود...
خدا کند سر قرار حاضر بشویم...
امشب...
شب سبز دعای فرج...
+ عیدتون مبارکـــــــــ و التماس دعا رفقای نازنینم:-*
++ عکس از وبلاگ صحرای عزیزم... آره صحرا جان! روزی دنیا عاقبت به خیر می شود...