روی یک مسئله ای که خیلی حساسیت دارم و زیاد هم خوب نیست این اهمیت بیش از حد، اینه که وقتی آقای همسر داره از خونه میزنه بیرون، با لبخند و روی خوش بدرقه بشه و أیضا ایشون هم پاسخگو باشند و کلا گل و بلبل و پروانه ای از هم خدافظی کنیم!
الان که دارم فکر میکنم میبینم فقط هم ایشون نیستند، که هر وقت با دوستی عزیز هم قراری داشته باشم و یا به خونه مامانی اینا و فک و فامیل گرامی و خلاصه هر شخص محترم در زندگیم بروم باید خدافظی خوب و خوشی داشته باشم!
... باز بهتر که به مسئله نگاه میکنم، میبینم فقط هم مسئله به دم در و بدرقه و لوکیشن مکانی خدافظی ختم نمیشه و این مسئله تو لحظات آخر و خداحافظی در گفتگوی تلفنی هم خیلی برام مهمه!
+ خب حالا تصور کنید وقتی رو که این اتفاق نیفته و آقای همسر با دلخوری بزنه بیرون و من بمونم و یک عالمه افسوس از اینکه می شد اینطور نشه!
++فکر میکنم من از اون دست آدم هایی باشم که کارگردان های فیلم فارسی و هندی عاشقم باشن :دی البته که من علاقه ای بهشون ندارم! :-B
واقعیت اش اینه که همون وقت هایی که با خودت یک قرار سفت و سخت میزاری،
چند دقیقه بعدش برای خاکمال کردنش اقدام میکنی!!
+اصولا آدم ها ذاتا، با هر گونه منعی سر جنگ دارند... حالا اگر این منع هم از طرف خودشون باشه، میشه خوددرگیری!
بعد من واقعا نمی دونم چجوری و با چه فرمولی ِ که میشه اینهمه روز ننوشت و نیومد و حرف نزد!؟؟
+ نوشتن یا به عبارتی بهتر، تایپ کردن هم از اون نعمت هایی است که توفیق میخواد خواهر من! توفیق!
و من الله التوفیق!